Welkom in het land van de cactussen, tequila en tortilla. Zet gerust je sombrero maar aan en ga maar in je hangmat liggen voor het lezen van mijn reisverslag.
Ik heb een 11 daagse rondreis in Mexico gedaan van de hoofdstad Mexico City terug naar het schiereiland Yucatan. Met op het einde nog een driedaagse strandvakantie in Playa del Carmen.
Deze rondreis heb ik gedaan met Jetair. In totaal waren we met een groep van 20 mensen. We hebben met de groep toch veel kunnen lachen en plezier gemaakt.
We zijn ‘s avonds aangekomen in ons hotel, juist buiten de toeristische zone van Cancun. Daar heb ik een korte wandeling gedaan in de bepaalde winkelstraten. Ik had daar problemen om de straat over te steken. Voetgangers lichten zijn er niet, de zebrapaden waren niet meer zichtbaar. Wel stonden er gele borden dat er mogelijks voetgangers de straat konden oversteken. Ik heb dan maar in het zog van een Mexicaan de straat overgestoken. Je moet weten dat de voetgangers daar geen voorrang hebben in het verkeer.
Mexicaanse automobilisten hebben zo hun eigen procedures voor het verlenen van voorrang. De verkeersregels kunnen nog per stad en per staat verschillen.
Voorrang van rechts bestaat niet altijd. Als twee auto’s samenkomen op een kruispunt, dan heeft de auto die op een hoofdweg rijdt voorrang of heeft de bestuurder die het eerste knippert met zijn lichten voorrang. In Mexico begonnen er wel voetgangers lichten op verschillende plaatsen te komen, wat nieuw is voor de Mexicanen.
De volgende dag hebben we de vlucht genomen naar de hoofdstad Mexico City om de avontuurlijke rondreis te beginnen. Mexico City bevindt zich op ongeveer 2200 meter hoogte van de zeespiegel.
We hebben eerst een bezoek gebracht aan het antropologische museum. Dit museum is tamelijk groot en indrukwekkend. Enkel de benedenverdieping hebben we bezocht. Er is ook nog een bovenverdieping. Hier kan je alles te weten komen over de geschiedenis van Mexico in de préhistorie en later, de verschillende vondsten in tempels en graftombes, de offerblokken, en zoveel meer. Ook kan je hier informatie vinden over de verschillende indianengroepen die in Mexico geleefd hebben zoals de Olmeken, Zapoteken, Mysteken, Azteken en andere teken. De twee belangrijkste bevolkingsgroepen in Mexico waren de Azteken en de Maya’s. Het waren vooral de Azteken die heersten in het centrale hoogland (noord westen van Mexico), dus in de omgeving van Mexico City. De Maya’s leefden vooral in zuid oosten van Mexico, dus in de omgeving van Yucatan.
In de straat heb ik een reinigingsritueel kunnen zien. 2 mannen stonden muziek te maken door op een trommel te slaan en op een fluit te spelen terwijl een vrouw in typische klederdracht het reinigingsritueel uitoefende door een kleine jongen te omgeven met wierook. Ik vrees nu wel dat hij hierdoor geen betere schoolresultaten zal behalen hoor.
Ook kon ik hier de “Voladores” aan het werk zien. Dit zijn de vliegende dansers. Dit is een van de tradities hier in Mexico en dit doen ze met vijf mensen in hun typische klederdracht. Bovenaan een mast zit de leider continu muziek te maken door op een klein trommeltje te slaan en op een fluit te spelen. De 4 anderen hebben een touw rond hun enkels vastgebonden en terwijl de mast bovenaan ronddraait komen ze onderste boven terug naar beneden op de grond terecht. Met de armen uitgestrekt om de zon te begroeten draait elke Volador of vlieger precies dertien keer rond voordat hij op de grond landt.Van de bovenwereld naar de aarde. Moest het touw plots loskomen, dan zou hij direct in de onderwereld terechtkomen.
In Mexico City begon ik foto’s te maken van mensen in de straat. Veel van deze mensen deden mij tekens om geen foto’s te nemen. Ook als je het vroeg wou men niet dat men foto’s nam van hun. Dit komt omdat men denkt dat door het nemen van foto’s we hun ziel wegnemen. Dan maar in het geniep foto’s nemen van de schoenpoetsers, verkoopsters en politieagenten op het centrale plein in Mexico City. Het lukt ook hoor.
De meest opvallende taxi’s in het straatbeeld van Mexico City zijn de groene Volkswagen kevers. Opletten met het nemen van de taxi’s in Mexico City, omdat er regelmatig berovingen zijn van klanten. Men voert je naar plaatsen waar je niet moet zijn om je dan met behulp van anderen te beroven. In verschillende streken zie je nog de Volkswagen kever. Dit komt omdat er in Puebla een Volkswagen fabriek is en deze wagen maakte men er nog tot 4 jaar geleden. (De laatste originele Volkswagen kever rolde van de band op 31 juli 2003: nummer 21529464)
Wat ook opviel in het straatbeeld in Mexico City was de aanwezigheid van politie. Op elk kruispunt kun je vooral vrouwelijke politieagenten zien die continu met hun handje aan het zwaaien zijn om aan te geven dat het verkeer mag doorrijden. Amaai, ze zullen wel last hebben van hun pols. Gelukkig waren ze op dat kruispunt met meerdere agenten. Meestal verkiest men vrouwelijke Mexicaanse agenten omdat men vindt dat de mannelijke Mexicaanse agent te macho is. Men verkiest dus de zachtere aanpak van een vrouw ipv de hardere aanpak van een man als er iets in de straat zou gebeuren.
Het zijn wel vooral de mannelijke politieagenten die het grote geweer dragen.
Binnen in een restaurant kon ik een gewapende politieagent zien met een groot geweer in de hand die voor een binnendeur stond. Stel je voor dat er in een restaurant bij ons zo een gewapende man zou staan.
In Mexico City heb ik ook gezien dat de politie zich op de voetpaden verplaatste met een gemotoriseerd voertuig waarop men recht kan staan en dit al rechtstaand kan besturen.
De politie in Mexico zou corrupt zijn. Ook werd Mexico jarenlang (tot 2000) door een corrupte politieke partij geleid. Als politie zou je beter niet teveel ernstig onderzoek doen naar bv drugsmaffia of andere criminele feiten. Je zou wel eens een kopje kleiner gemaakt kunnen worden door oa die drugsmaffia. Langs de weg kom je ook veel militaire posten tegen die controles doen langs de weg.
In Mexico City heb je wegverzakkingen. Zo zie je sommige huizen scheef staan langs de weg. Ik liep door de middengang van een restaurant ook een beetje scheef.
Het middelpunt van Mexico City is zonder meer de “Zocalo”, het reusachtige centrale plein.
Eveneens de kathedraal “Metropolitana” aan het centrale plein in Mexico City heeft te lijden onder de verzakkende grond. Binnen in de kerk kan je een reusachtig schietlood zien om aan te geven in hoeverre het verschil van de verzakking is langs weerszijden van de kathedraal.
De omgeving rond het centrale plein is nog grotendeels koloniaal. Ook kon je het “Palacio National” bewonderen op het centrale plein. Doordat er hoog bezoek was die dag konden we hier niet naar binnen gaan.
In Mexico City kan je ook veel moderne flat gebouwen zien, omdat een aardbeving in 1985 veel vroegere gebouwen had verwoest.
Op een rond punt in Mexico City hebben we een monument gezien met een gouden engel bovenaan. Dit is het onafhankelijks monument.
Ook typerend in het straat beeld en dit een beetje overal in Mexico zijn de verschillende schoenpoetsers. Ondertussen kun je rustig je krantje lezen in hun stoel terwijl ze je schoenen een mooie poetsbeurt geven.
Je merkt wel de Spaanse invloed aan de verschillende gebouwen in Mexico City, vooral dan aan kerken en kathedralen. De schitterende architectuur en grootse pleinen gaan er samen met lawaai en de vervuiling van het verkeer in de stad. Op het centrale plein in Mexico City kon je naast de Mexicaanse vlag ook de Spaanse vlag zien op de verschillende lantaarnpalen. In de verschillende steden kan je de verschillende koloniale kerken bewonderen: soms met een gedetailleerde afwerking, soms met veel kleur beschilderd, soms met mooie verlichting ’s avonds, soms met gebeeldhouwde figuren, soms met mooi afgelijnde vormen of soms met mozaïek tegels bezet.
Ook kan je in andere koloniale steden deze prachtige kerken en kathedralen met hun centrale plein bewonderen zoals in Puebla, Oaxaca, Merida, San Cristobal, Campeche en andere.
De schatten van het land kan je vinden in de verschillende barokkerken. Deze kerken binnenin zijn prachtig gedecoreerd en verguld. Terwijl buiten aan de ingang van de kerk bedelaars zitten. In Campeche was er een kerkdienst bezig en daar zat de kerk nog vol. Alhoewel het kerkelijk geloof ook aan het achteruitlopen zou zijn in Mexico zoals bij ons.
Bij het buiten rijden van Mexico City, zag ik dat er tegen de bergflanken vele kleurrijke huizen werden gebouwd. Ik heb zo een straat van op een afstand gezien en deze ging volgens mij zeer stijl recht naar omhoog.
We reden op een autostrade en bereikten op deze autoweg een hoogte van 3200m boven de zeespiegel. Op deze hoogte kan je nog volop bomen zien groeien en het is hier weelderig groen. In Europa zou boomgroei maar tot ongeveer 2000m hoogte mogelijk zijn. In Mexico ligt de boomgrens bij 4000m. De tol die je moet betalen om op de Mexicaanse autostrades te rijden is tamelijk hoog in vergelijking met andere landen.
De Mexicaanse vlag bestaat uit een groene, witte en rode kleur met in het midden een symbool van een adelaar. Groen staat symbool voor de hoop, wit voor de maagdelijkheid, en rood voor de passie. Om een onderscheid te maken met de Italiaanse vlag hebben ze er nog in het midden een symbool van een adelaar bij.
We zijn gaan eten in een restaurant en tijdens het eten is het mogelijk dat je aan je tafel bezoek krijgt van de Mariachis. Men begint dan liederen met hun gitaar, viool of trompet te spelen. Deze Mariachis zijn een wezenlijk onderdeel van de Mexicaanse ziel. Bij de Mariachis kun je zilveren versierselen zien op hun zwarte kledij.
Of men doet typisch Mexicaanse dansen aan je tafel. Zet dan maar een bierflesje of een opdienblad met glazen en flessen op je kop. Ook kunnen de typische “Conchero-dansers” in precolumbiaans kostuum een dans uitvoeren aan je tafel. Deze dansers hebben veren op hun hoofd. Daarna dringen ze aan om de fooi geven.
Als het je verjaardag is dan heb je geluk. Dan komt het voltallige personeel aan je tafel staan en beginnen ze allen een verjaardagsliedje te zingen.
We waren op weg naar onze eerste archeologische site. Eindelijk, het werd tijd om de bouwwerken van die tijd eens te bewonderen. Het was deze van Teotihuacan, waar een mysterieus volkje heeft geleefd ten tijde van het Romeinse rijk. Amaai, wat was dit indrukwekkend. Hoe hebben ze dit toch in die tijd kunnen bouwen zonder een hoogte kraan.
Aan de Noord zijde kon je de piramide van de maan zien en in het midden de piramide van de zon. De stad is verbonden door een lange laan (“Avenida de los Mortes” of “Laan der doden”) omringd door enkele kleinere tempels. Er werden vroeger veel mensen geofferd om aan de goden gunsten te vragen (bv vruchtbare gronden, …). Dit gebeurde door het hart uit een mensenlichaam weg te snijden. Ik heb zowel de piramide van de maan als de piramide van de zon beklommen. Vooral de piramide van de maan had 48 steile trappen naar omhoog. Op een grote hoogte is zo een beklimming zwaar, maar je had een prachtig uitzicht op de “Laan der doden”. Een tip is om deze piramide zoveel mogelijk schuin naar boven te gaan. Maar ja, je moet wat overhebben om bij de goden te geraken en om de goden te behagen. De piramide van de zon telde ongeveer 220 treden (Ik ben wel de tel kwijtgeraakt) Hier had je ook een prachtig uitzicht van op 65 meter hoogte. Oei, wat zie ik daar in de bovenwereld. Er vormt zich boven de piramide van de zon een donkere wolk. Is er iemand onvriendelijk geweest tegen de goden?
Gelukkig zaten we voordat het begon te regenen in de bus. En het bleef maar regenen. De straten kwamen blank te staan. Iedereen bleef maar doorrijden in het water alsof er niet aan de hand was. Bij ons zouden verschillende mensen al klagen dat de gemeente niets doet aan de wateroverlast. Het verkeer kwam vast te zitten. Er ontstond complete chaos. In die streek had men eigenlijk geen riolering systeem om het water weg te laten lopen. Het water stroomde naar de laagst gelegen punten in de straat. Nergens was er brandweer te bespeuren. Men is ginds deze toestanden gewoon. Ik heb een grote vrachtwagen in volle speed door het water zien rijden. Het water spatte meer dan 1,5 meter de hoogte in. Maak je maar uit de voeten als je langs de weg ramptoerist wou spelen. Je zou kleddernat zijn.
Verder kwamen auto’s vast te zitten of in panne in het water. Vlug de gevarendriehoek op het dak van de wagen zetten en de 4 knipperlichten aanzetten. Goed gezien was om in de buurt van de overstromingen een autokerkhof te hebben. De business zal er goed draaien. Eigenlijk kon men sommige wagens direct afvoeren naar dit autokerkhof. Ik zag ook dat de ene wagen een andere wagen trachtte uit het water te trekken. Dan waren er nog die het slim gingen spelen door aan spookrijden te doen. Het zal wel vlugger gaan in de andere rijrichting zullen ze denken. Hierdoor blokkeerden ze het verkeer van de andere kant. Zo kwam iedereen vast te zitten en kon niemand nog voor of achteruit in deze overstroomde straten. De bus loodste ons al slingerend door dit overstromingsgebied. Het was best dat je terreinkennis hebt om de onzichtbare putten in het wegdek te omzeilen. Enkele valiezen onderaan in de bus hebben de watertest niet doorstaan. Blijkbaar kan het in die regio soms nog erger zijn. Dan kan je de Volkswagen kevertjes beginnen zien dobberen in de straten.
Het weer in Mexico vertoonde rare grillen. Eerst een heldere hemel met een stralende zon. Insmeren is dan de boodschap. Maar een half uurtje later liep je dan met je regenjas rond, nadat er donkere wolken verschenen aan de hemel. In de zomer is het normaal daar het regenseizoen.
De straat vegers in de steden gebruikten een bezem om de straten proper te houden. Een borstel werd hiervoor niet gebruikt. Op veel kruispunten met verkeerslichten zag je veel verkopers van kranten, eten en drinken, huishoudtoestellen, speelgoed,…. Op één kruispunt heb ik terwijl het licht nog op rood stond twee circus clowns aan het werk gezien die een korte sketch aan het uitvoeren waren om dan van de stilstaande chauffeurs een fooi te krijgen.
In een museum in Oaxaca viel mij op dat de meeste beelden van mensen, die men gevonden had in de tempels, een opening bovenaan aan het hoofd hadden. Deze werden gebruikt tijdens de ceremonieën om de wierook stokken in te plaatsen.
Vanuit het museum konden we ook een blik werpen op een botanische tuin met veel cactussoorten.
Terwijl je aan het rijden bent moet je opletten dat je geen verkeersdrempeltje mist, want bij ons kan je nog zachtlopende verkeersdrempels vinden waar je toch met enige snelheid over kan. De Mexicaanse wegen liggen vol met duizenden van deze drempeltjes of “Topes”. Het woord komt eigenlijk van “topless”. Ze zijn er in alle vormen te zien (in halve bollen, enorme verhoging van wegdek , of in de vorm van putten). De “Topes” maakt het rijden in Mexico zeer opwindend. Heb je er eentje te laat opgemerkt, dan wordt je eens goed dooreen geschud en bekijk je best of je geen schade hebt opgelopen met je voertuig.
Ook liggen deze “topes” bv juist voor een bocht. Dit ziet er dan wel gevaarlijk uit als anderen je gaan inhalen juist voor deze bocht.
Ook legt de plaatselijke bevolking zulke verkeersdrempels aan met behulp van repen autobanden of aangestampte aarde. Dit is niet enkel om het verkeer trager te laten verlopen, maar ook om hun goederen te kunnen verkopen aan de bijna stilstaande wagens en bussen ter hoogte van de verkeersdrempels. Soms gebruiken ze een touw met rode vlag, die ze dan over de rijweg spannen om de wagens en de bussen tegen te houden. Dit was vooral het geval op weg naar de watervallen van Agua Azul. Meestal werden kinderen ingezet om hun goederen te kunnen verkopen.
Wat je ook veel tegenkwam langs de wegen zijn kruisjes of kleine kapelletjes.
Op de witte muren langs de wegen had men kleurrijke reclame of informatie aangebracht.
Wat ook opviel was de enorme vervuiling langs de verbindingswegen tussen de verschillende steden. Men doet geen moeite om dit op te ruimen. Enkel metalen drank blikjes zal je er niet vinden, blijkbaar zou je hier geld voor kunnen terugkrijgen. Al de rest gooien ze gewoon op straat.
Ook heb ik verscheiden Mexicanen zomaar zien spuwen op de grond en dit kunnen ze doen op alle mogelijke plaatsen. Dit vinden de Mexicanen normaal. Vuile jongens toch die Mexicanen.
In Mexico kent men veel folkloristische dansen. In de dansen zijn Spaanse en Indiaanse invloeden met elkaar gemengd. In Oaxaca zijn we naar typische Mexicaanse volksdansen gaan kijken bij het avondeten. De dansers trokken steeds nieuwe klederen aan voor elke nieuwe volksdans. Voor een welbepaalde volksdans gebruikte men zelfs ananassen. Van de muziek die men speelde heb ik geen CD. Het was eigenlijk niet mijn favoriete muziekstijl. Maar toch eens leuk om te zien. Geef mij toch maar de Caribische fiesta muziek.
In Oaxaca hebben we op de lokale markt gelopen. Op de pleinen zaten de mensen rustig te niksen of hun schoenen te laten poetsen bij de schoenpoetser. De eerste hangmat verkopers doken hier ook op. Op deze markt zag je ze de Mexicaanse specialiteit Tortilla te maken. Binnen in de tortilla deed men een pikante saus en dan plukte men uit een kip het vlees met de blote hand en smeet het in de hete tortilla. Verder zag je alle soorten beesten rond het eten cirkelen, vooral dan het fruit. Smakelijk eten. Indien je het durfde wagen deze lekkernijen te proeven, dan denk ik dat je zeker een Imodium tabletje nodig zal hebben.
De hygiëne op de markt was soms ver te zoeken: wat je toch al niet kunt doen tussen twee geparkeerde wagens in de straat.
De straatwerkers in Oaxaca hadden geen haast hoor. Toch maar een siësta houden bij dit warme weer. Hier zijn we ook naar een chocolade fabriekje geweest, naast het chocolade hotel. De productiemachines daar zijn volgens onze normen toch verouderd. Veel fabrieksgeheimen zijn daar toch niet te ontdekken. Na het proeven van deze chocolade, verkies ik zeker nog steeds de Belgische chocolade.
Had je geen plaats op de markt, dan kon je eventueel je kruiwagen vullen met verkoopbare goederen (vooral snoep en fruit) en je op de midden van de wandelgang zetten op de markt. Ook kwam je hier vrouwen tegen die de verkoopbare goederen op hun hoofd droegen. Op deze markt weerklonk ook de Caribische merengue en salsa muziek. La fiesta tropical in Mexico.
In Oaxaca heb ik ook in een supermarkt gelopen. Daar viel wel op dat men zeer hygiënisch was. Aan de vleesafdeling droeg men een mondmasker, handschoenen en een haarnetje. Leg je gebakken broodjes maar op een schaal en men doet dit voor jou in een broodzak en men zet er de prijs op. Aan elke kassa stond er iemand om je aangekochte goederen in een plastic zak te steken en je kon dacht ik hulp inroepen om ze naar je wagen te laten brengen. Wat een service.
Eindelijk, nog eens naar een archeologische site van Monte Alban, de vroegere raadselachtige en fascinerende oude hoofdstad van de Zapoteken. Vroeger heeft men hier de top van een volledige berg weg gegraven en hierop dan de verschillende tempels en een observatorium op gebouwd. Een hels werk als je het mij vraagt. Op dit terrein hebben de religieuze ceremonieën en rituelen plaatsgevonden. Ook was er een balveld te zien met aan weerszijden twee bouwwerken met schuine muren. De figuren in de stenen platen beelden zieke mensen uit, andere hiërogliefen en kalendertekens.
Vamos, en we waren op weg naar de volgende archeologische site. Enkele uren en 47 topes later kwamen we aan in Mitla, een andere stad geweest van de Zapoteken.. De kerk van Mitla was omgeven door een hek van cactussen. Hier kon je vooral de fraaie geometrische mozaïeken in de steen bewonderen. De stenen muren hiervan liepen schuin opdat de regen niet langs de muur naar beneden kwam. Hierdoor zijn de geometrische figuren in de stenen muren nog duidelijk zichtbaar en bewaard gebleven.
In alle archeologische sites waren voor de volkeren de verschillende dimensies belangrijk. De drie dimensies zijn: de onderwereld, de bovenwereld en de aarde (of de verbinding tussen de onderwereld en de bovenwereld) Hun vierde dimensie zijn de dromen. Toen we tequila dronken zaten wij direct in de vijfde dimensie. Oei, daar zijn weer de verkopers op de archeologische sites met hun doden maskers, beelden van Azteekse of Mayaanse goden, muziekfluitjes, tapijten, keramiek potten, valse obsidiaan stenen, kettingen en anderen brol. In hun rugzak hebben ze nog genoeg voorraad.
In Mitla zie je vooral motor taxi’s op drie wielen, die door de plaatselijke markt konden rijden.
Onderweg zijn we ook naar een familiaal bedrijfje geweest waar ze handmatig tapijten (of tapetes) maken. Het vervaardigen van tapijten is eigen voor deze regio. Hier hebben we een demonstratie gezien hoe ze de wol tot draad maken en hoe ze de draad een welbepaalde kleur kunnen geven. Om een tapijt te maken kunnen ze er 1,5 maand over doen met de handmatig bediende weefgetouwmachines. De duur om het tapijt te vervaardigen kan afhangen van het motief dat ze moeten inbrengen in het tapijt.
Naast de kerk in Tule kun je gaan kijken naar een boom met een omtrek van 58m. In het park ernaast zie je ook veel plant mozaïeken (figuren gemaakt uit een taxus plant).
Daar heb ik ook enkele spelende schoolgaande jongeren gezien. Allen hadden ze groene schoolkledij aan. In Tule heb ik ook een messenslijper aan het werk gezien. Deze zat te fietsen op een toestel en terwijl was hij ook het mes aan het slijpen.
Toen kwamen de bergen eraan, zoals in de Ronde van Frankrijk. Wat zag je daar? Het was weer aan het regenen en je zag aan de linkerkant hier en daar wegverzakkingen, aan de rechterkant zag je soms neergevallen rotsblokken. Toch heb ik één grote rotsblok gezien die op de rijbaan lag. Je kon op de rijbaan het regenwater vermengd met aarde zien stromen. Eén week voor afreis was er zelfs in het nieuws geweest dat er in Mexico een bus bedolven was geweest onder een modderstroom. Zo erg was het bij ons nog niet hoor. Af en toe kwam je ook eens een verloren gelopen ezeltje tegen op de rijweg, op een plaats waar er geen bewoning was. We zijn veilig over de bergen geraakt. Als er wegenwerken langs één kant van de weg zijn, dan gebruiken ze geen verkeerslichten zoals bij ons. Langs beide zijden staat er een man met een rode vlag om het verkeer tegen te houden en ze zijn met elkaar in contact met de walkie talkie.
Op een autostrade zag ik op verschillende plaatsen langs de pechstrook een gebouwde waterput waar je water kon naar omhoog halen.
Overal in het land zie je “Pemex” tankstations. Deze benzinestations van Pemex (Petroleos Mexicanos) zijn staatseigendom. Ook zie je hier en daar in het verkeer een wrak van een auto rondrijden. Zo een wagen geraakt bij ons niet door de auto keuring hoor.
Tijdens het rijden over het ganse land zie je veel maïs plantages. In de bergen zag je plots hoge cactussen groeien op de bergflanken. De boer die je op de akkers zag werken gebruikte vooral nog paard of een os met een ploeg. In andere streken heb ik wel al een boer gezien met een tractor. Maïs is een belangrijk product die gebruikt werd voor het maken van de tortilla. In bepaalde streken kwam je hier en daar voornamelijk ook cactus plantages tegen. De Agave cactus plant, om de dranken Tequila en Mescal mee te maken. Het productie proces van de Mescal werd ons uitgelegd. De Agave plant wordt ook gebruikt voor het maken van Sisal, waarmee men dan hangmatten kan maken.
Eventjes stoppen om te gaan eten in een baan restaurant. We kregen een menu kaart voorgeschoteld met heerlijke Mexicaanse gerechten. Het kan wel voorkomen in Mexico dat ze verschillende gerechten niet hebben, maar ze staan wel op de menu kaart. Dit heb ik toch in 2 verschillende restaurants gezien. Dan maar de Club Sandwich uitproberen. Dit was de culinaire ontdekking in Mexico. Of misschien wel het geheim om niet ziek te worden. Dit was nog lekker en soms ook wel de beste keuze. Bij andere gerechten lag er steeds een bruine bonen moes of een groene avocado moes op je bord. Sommige gerechten zijn enorm pikant. Soms was het vlees te taai en niet te snijden met een gewoon mes. Aan de Mexicaanse ajuin heb ik mij ook laten vangen. Wat was deze ajuin pikant. Toch niet te vergelijken met de ajuin van bij ons. Bij het eten serveren ze als brood de tortilla. Hier vond ik dat er weinig smaak zat in de tortilla. De Papas Fritas zagen er soms ook niet gezond uit. Dan nog maar te zwijgen over de pikante Mexicaanse sauzen waar ik de tortilla in dopte om er toch wat smaak in te krijgen. Dan toch maar weer een spaghetti eten. In een ander vis restaurant hebben we een filet gegeten opgevuld met zeevruchten. Dit was wel zeer lekker.
Toen zijn we aangekomen in de Sumidero Canyon. Met een speedboot zijn we in de rivier gaan varen. Sumidero staat voor verzamelplaats van afval. Inderdaad in deze rivier zie je ook weer veel afval drijven zoals langs de wegen. Al het afval verzameld zich in deze vernauwing.
Op een bepaalde plaats kijken we zelfs links en rechts tot 1 km hoog. Langs beide zijden kan er zowel begroeiing zijn van bomen of enkel maar rots formaties. Ook was deze tocht een soort safari, we zijn op zoek kunnen gaan naar krokodillen, verschillende vogelsoorten en apen. Ik heb aasgieren zien vliegen in de kloof, reigers en pelikanen gezien. Ook zag je de aapjes van de ene boom naar de andere springen. Deze kloof is wel indrukwekkend en spectaculair. Tijdens de Spaanse verovering, sprongen Indiaanse krijgers, die de onderwerping niet verdroegen, hier naar beneden.
Daarna zijn we de watervallen van Agua Azul en Misol Ha gaan bekijken. Deze schitterende watervallen liggen in een weelderige jungle. Je kan aan de watervallen gaan zwemmen. Het water bij Agua Azul was helder en blauw. Het is een spectaculair schouwspel het water over de kalksteen te zien donderen. Ja en plots begon het hier ook aan de hemel te donderen en was er een tropisch onweer. Eventjes schuilen bij de verkopers langs het zijpad. Bij Misol Ha zie je een waterval van ongeveer 40m hoog. Achter deze waterval kan je eveneens lopen zodat je achter het watergordijn kan staan.
Benito Juarez is een held geweest in Mexico. Ooit was hij president in Mexico. Hij speelde een belangrijke rol bij de onafhankelijkheid van Mexico. Hij nationaliseerde oa de kerkelijke bezittingen in Mexico. Zo kwam je in elke stad wel een straat, park tegen die genoemd werd naar zijn naam. Ook heb ik een Benito Juarez school tegengekomen. Of een standbeeld, of schilderijen van Benito Juarez zijn er te vinden in de steden en de gebouwen. Zelf een Benito Juarez markt zou er bestaan. In het Noorden van Mexico (aan de grens met USA) is er ook een stad die Juarez noemt, waar je een Philips fabriek kan vinden.
Een Mexicaanse kunstenares die belangrijk was in Mexico was Frida Kahlo. De vaak schokkende kunst kwam voort uit de fysieke pijn die ze leed als gevolg van een ongeluk en de mentale pijn van haar stormachtige relatie. Hiervan hebben we een film van kunnen zien tijdens de reis.
De levensboom is een karakteristiek symbool van de Mexicaanse cultuur. De levensboom is een kunstwerk in de vorm van een boom met kleurig beschilderde en gedetailleerde beeldjes van klei en gedecoreerd met bloemen, engelen, heiligen, duivels, slangen,… Het dorp Metepec is het centrum voor de productie van deze levensbomen. Frida Kahlo verzamelde deze levensbomen.
